Avery Plains – Avery Plains
Door Dennis Dekker
De muzikale (Groningse) incrowd wist het natuurlijk allang, de formatie Avery Plains heeft eerder dit jaar een geweldig debuut afgeleverd. Waarom dan nu pas de recensie op Vinyl50? Welnu, dat debuut is pas een paar weekjes uit op vinyl. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen: de enigszins verlate aandacht alhier is alsnog meer dan terecht.
Tuurlijk, deze productieve heren hebben intieme banden met vele andere Nederlandse rockformaties (Moonlizards, Silver Ferns, Dia Del Marcado, en Audiotransparent, to name a few). Maar wanneer je ze ooit samen zag optreden, dan wist je vrij zeker dat deze muzikanten in Avery Plains wel akelig goed tot hun recht komen.
Zo ook op plaat. Bezieling, zou zo maar een woord kunnen zijn dat in je hoofd opkomt wanneer je dit debuutalbum luistert. Hoe deze bezieling klinkt? Verzengende gitaarmuren, psychedelische erupties en effectieve notenregens die gecombineerd worden met beukende drumpartijen en roestige vocalen. De Groningers (onder leiding van zanger/gitarist Jurgen Veenstra en gitarist/toetsenist Ruud Slingerland) maken feitelijk gierende noiserock in de beste traditie van bands als Dinosaur Jr. en de Screaming Trees. Laat ons helder zijn: van dat illustere vergelijkingsmateriaal hierboven, is geen letter overdreven. Hieronder zetten we tien redenen op een rij waarom dit debuut in vele platenkasten zou moeten staan.
1A. Melancholisch zonder zoetsappig te worden. Anders gezegd: ‘This is not a lovesong’ (Smells Like Trombone).
2A. De prachtige gestapelde zang in Walking By Lost Ways. Sinds het album Sweet Oblivion (u weet wel) niet vaak meer zo gehoord.
3A. Het rustmoment Nothing Short Of Scandal dat uiteindelijk toch ook nog wel een paar rauwe kartelrandjes bevat.
4A. De geweldige drumpartij die I Will Cross This Road Again karakteriseert.
5A. De mooie combinatie tussen kwetsbare pianonoten en een vulkanisch losbarstend refrein in Sirens Whine.
1B. Een verzengende opener (The Gloomy Ones), waarbij die typische stekelige Dinosaur Jr.- aanpak, lekker eigenzinnig gecombineerd wordt met een lichtvoetige keyboardpartij.
2B. Omdat woorden als ‘fuck’ en ‘motherfucker’ in een nummer (A Word Is Not A Word) best wel veelzeggend kunnen zijn.
3B. Het muzikale titanengevecht tussen een trombone, een hammondorgel en een Jimmy Page-achtige solo in In Pieces You’ll Be Free, waarbij de winnaar onbeslist blijft.
4B. Een geweldige productie die bijvoorbeeld in Lost My Sight To A Spider een verrassend breed (inclusief prettige galmende gitaarpartij) geluid met zich meebrengt.
5B. Een slotstuk, zoals een slotstuk moet zijn: lekker afwijkend van de rest, zodat je na het jazzy-achtige A Cold Smell Calls maar één ding wilt doen: de plaat omdraaien, nog een keer die naald laten zakken om vervolgens tien andere redenen te verzinnen waarom dit debuut in vele platenkasten moet staan.
Over het vinyl:
De debuutplaat van Avery Plains is van 180 grams vinyl gemaakt. Naast de witte insteekhoes is tevens een extra blad met informatie over de plaat toegevoegd. De band die eigenlijk al bestaat sinds 2009, bracht in 2013 trouwens al eerder vinyl uit. Via platenlabel Subroutine Records werd toen een 7" single (met daarop de tracks The Gloomy Ones en Lost My Sight To A Spider) uitgebracht. Eerder dit jaar volgende het titelloze debuut op cd en nu is dat in eigen beheer dan toch ook op vinyl uitgebracht. Hulde daarvoor, want deze muziek komt eigenlijk het best tot z’n recht op plaat.